- Γκουίντο ντ’ Αρέτσο
- (Guido d’ Arezzo, Αρέτσο ή Παρίσι 990; – Αβελάνο 1050). Ιταλός θεωρητικός της μουσικής. Μοναχός στο αβαείο της Πομπόζα, κοντά στη Φεράρα, υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει το μοναστήρι εξαιτίας των νέων μουσικών θεωριών του, που δημιούργησαν την εχθρότητα των συναδέλφων του και στάθηκαν αργότερα αφορμή να τον καλέσει στη Ρώμη ο πάπας Ιωάννης IΘ’. Ύστερα από πολλά ταξίδια σε διάφορες χώρες, εγκαταστάθηκε στο Αρέτσο της Τοσκάνης ως δάσκαλος τραγουδιού στον καθεδρικό ναό. Αν και παλαιότεροι θεωρητικοί είχαν επινοήσει σύστημα γραφής για τον καθορισμό του τονικού ύψους των μουσικών φθόγγων με τη βοήθεια παράλληλων γραμμών, η επινόηση αυτή αποδόθηκε αργότερα στον Γ. Η προσφορά, ωστόσο, του Γ. περιορίζεται στην τελειοποίηση και στη διάδοσή της, χάρη σε έναν πρακτικό τρόπο ονομασίας και απομνημόνευσης των έξι πρώτων φθόγγων της μουσικής κλίμακας από τις αρχικές συλλαβές των στίχων του ύμνου προς τον άγιο Ιωάννη: Utqueant taxis (= Ut ντο) / Resonare fibris (= Re ρε) / Mira gestorum (= Mi μι) / Famuli tuorum (= Fa φα) / Solve polluti (= Sol σολ) / Labii reatum (= La λα) / Sancte Johannes (= Si σι). Η βασική προσφορά του Γ. στο τομέα της θεωρίας της μουσικής βρίσκεται στο σύγγραμμά του Μικρόλογος για τη διδασκαλία της μουσικής τέχνης,που είχε στην εποχή του μεγάλη απήχηση, καθώς και στη μέθοδο μουσικής ανάγνωσης, η οποία τότε ονομάστηκε σολμιζασιόν.
Dictionary of Greek. 2013.